شب که از شوق توپروازم بهار آهنگ بود

استخوان هم در تنم چون شمع مغز رنگ بود

خواب راحت باخت دل آخر به افسون صفا

داشت مژگانی بهم آیینه تا در زنگ بود

در جهان بی تمیزی صلح هم موجود نیست

صبروکوشش را تامل عرصه گاه جنگ بود

نقد راحت می شماردگرد از خود رفتنم

همچو آتش بستر نازم شکست رنگ بود

اشک از لغزیدنی بر دوش صد مژگان گذشت

قطع چندین جاده پا انداز عذر لنگ بود

تیره بختی سرمهٔ کام و زبان کس مباد

چنگ گیسو هم به چندین تار بی آهنگ بود

شوخی مژگانت از خواب گران سر برتداشت

پنجهٔ این ظالم بیباک زبر سنگ بود

بلبل ما را همین پرواز عبرت غنچه نیست

ناله هم منقار شد از بسکه گلشن تنگ بود

مرده ام اما خجالت از مزارم می دمد

دور از آن در خاک گشتن هم غبار ننگ بود

قید دل بیدل نفس را هرزه سنج وهم کرد

شوخی ناز پری در شیشه پر بی سنگ بود